Fights, fights, fights

Witam po dłuższej, bo niemal miesięcznej przerwie. Tuż po zakończeniu chwilowej hibernacji UFC obiecałem sobie pisać częściej, lecz studia skutecznie moją obietnicę obróciły wniwecz. Liczę na to, że zbiorę się w sobie i od lipca poprowadzę tego bloga wreszcie jak należy. Ale dość tłumaczenia się, jest parę rzeczy do omówienia!

Rozpocznijmy zatem od UFC 250, które odbyło się dokładnie tydzień temu. Rozpiska wyglądała bardzo przeciętnie. Nie zamierzałem zarywać nocki, bo nie było warto dla takich ,,showmanów” jak Devin Clark, Ian Heinisch czy Amanda Nunes. Wyjątek stanowiły walki w wadze koguciej – obecnie niezwykle wypchanej świetnymi zawodnikami i chyba najciekawszej.

Bantamweigt time!

W jednym z pojedynków zmierzyli się ze sobą Brian Kelleher, czyli jeden tych fighterów, którzy w czasie pandemii walczą najczęściej oraz Cody Stamann. Nie oglądałem tej walki. Podobno była naprawdę niezła. Wspominam o niej, ponieważ na tydzień przed galą umarł brat Stamanna. Cody wyszedł jednak do walki i ponoć dał najlepszy występ w karierze. W wywiadzie po walce Cody tonął we łzach, zaś Joe Rogan z trudem je powstrzymywał. Niezwykle przykra scena, ale jednocześnie ukłony po ziemię dla Cody’ego, który potrafił, pomimo tragedii, wznieść się na wyżyny i pokonać świetnego przecież zawodnika w osobie Briana Kellehera.

W karcie głównej znalazły się aż trzy pojedynki w wadze koguciej. Pierwszym z nich było starcie ,,Sugar” Seana O’Malley’a z Eddie’m Wineland’em. Eddie miał świetny wąs pod nosem, ale jego moc chyba nie została aktywowana, albo za długo się buforowała. ,,Sugar” sprzątnął rywala niecałe dwie minuty morderczym prawym prostym, ustawionym zamarkowanym podbródkiem. Wąsy na szczęście ocalały.

Rzadko spotyka się taką moc w pięściach u tak szczupłego człowieka, jakim jest O’Malley. Jego styl można określić jako unikalny, choć ewidentnie widać w nim inspirację Conorem Mcgregorem. Sean to obecnie materiał na top 5 dywizji koguciej, a wiemy przecież, jak mocno jest ona obsadzona. Mówiło się, że Eddie to najpoważniejszy test w karierze młodziana, lecz przekonaliśmy się, że wcale tak nie było. Moim marzeniem jest obecnie zestawienie ,,Sugara” z Marlonem Moraesem, ale jak na razie do tej walki raczej nie dojdzie. Sean dopiero dostał się do rankingu, a były pretendent do pasa mistrzowskiego jest w nim pierwszy.

Nie ukrywam, że chętnie obejrzałbym go również z Corym Sandhagenem, pokonanym kilkadziesiąt minut później przez Aljamaina Sterlinga jeszcze szybciej, bo w niespełna półtorej minuty. Aljo szybko zajął plecy Sandmana, który swoją drogą chętnie je w poprzednich pojedynkach oddawał, po czym zmusił go do klepania, a nawet na chwilę uśpił. Cory to fantastyczny zawodnik z niezwykle nowoczesną stójką, sercem do walki oraz fantastycznymi trenerami w narożniku. Wielu przed tą walką typowało jego zwycięstwo przez decyzję, ponieważ właśnie w dystansie bokserskim i kickbokserskim wydaje się być lepszy niż większość dywizji. Sterling postanowił szybko go ,,wyjaśnić” tam, gdzie Cory wydaje się posiadać najwięcej luk.

Aljamain wypracował sobie tym samym miano pretendenta nr. 1 i spokojnie może czekać na wynik walki Yan vs Aldo. Mam nadzieję, że ktoś zalecił mu też utrzymanie formy, aby w razie potrzeby wskoczyć na miejsce któregoś z wyżej wymienionych. Gdyby, nie daj Boże, Rosjanin czy Brazylijczyk musieli się wycofać z walki mistrzowskiej, nie postrzegałbym Sterlinga jako faworyta w pojedynku ani z Aldo, ani z Yanem, bo nie ukrywajmy, najmocniejszą bronią Amerykanina są zapasy i grappling, a obaj z obecnych pretendentów potrafią neutralizować wrestlerów.

W co-main evencie w szranki stanęli powracający po trzech porażkach przez nokaut Cody Garbrandt i Raphael Assuncao – gatekeeper dywizji koguciej. Sama walka była niezwykle ciekawa, choć toczona w spokojnym tempie. W pierwszej rundzie przeważał Cody, wykorzystujący wyraźną przewagę szybkościową. Runda druga była zdecydowanie bardziej wyrównana, a według mnie przebiegała nawet na korzyść Brazylijczyka. W ostatniej sekundzie Garbrandt, stojący plecami do siatki, odpalił atomowego sierpa w momencie, kiedy Raphael składał akurat niemrawo kombinację dwóch sierpów, fundując mu tym samym krótką wędrówkę duszy po krainie bliżej nam nieznanej.

Mimo efektownego zwycięstwa Cody nie zachwycił. Przy obecnej obsadzie dywizji nie wydaje się, że będzie w stanie odzyskać pas. Musiałby pokonać rywali typu Marlon Moraes, Jose Aldo czy wyżej wspomniani Aljo i Sandhagen, który posiadają również niesamowite umiejętności i do tego dużo twardszą szczękę od Amerykanina. Niemniej jednak przyjemnie ogląda się nokauty, a w walkach Garbrandta są one standardem.

Rozpiska dzisiejszej gali wyglądała fatalnie, dlatego pozwoliłem sobie ją olać. Podobno walka wieczoru okazała się niezłą jatką, więc być może nadrobię to na dniach.

Upcoming

W przyszły weekend odbędzie się gala w Vegas. Main event to starcie Curtisa Blaydes’a z Alexem Volkovem. Interesująca walka, aczkolwiek większość, w tym wyjątkowo również moja osoba, faworyzuje Amerykanina. Jego zapasy i ground n pound prawdopodobnie okażą się kluczem do zwycięstwa. Volkova od początku jego pobytu w UFC śledziłem uważnie, ze względu na jego karateckie korzenie. Spodziewałem się z jego strony fajerwerków, mając na uwadze innych reprezentantów tego stylu walki. Trochę się rozczarowałem, ponieważ Volkov okazał się nudziarzem. Curtis z kolei jest przyszłością wagi ciężkiej i konsekwentnie to udowadnia każdą swoją walką. Pomijając dwie porażki z Franciszkiem N’gannou, idzie jak burza. Jeśli pokona Volkova, prawdopodobnie narodzi się problem podobny do tego, z którym obecnie boryka się Francis – trudno będzie mu znaleźć rywala. Być może powrót Gustafssona z emerytury rozrusza tę dywizję.

Interesująco zapowiada się również walka Jima Millera z Rooseveltem Robertsem. Jim to jeden z weteranów UFC, który walczy obecnie z Cowboyem o rekordową ilość walk dla federacji. Po czterech porażkach z rzędu wydawało się, że już przyszedł czas zejścia ze sceny, tymczasem on odbił się, co w jego przypadku oznacza przeplatanie zwycięstw z porażkami. Ostatnio dał świetną, acz przegraną walkę ze Scottem Holztmanem na gali z naszym Jankiem Błachowiczem w roli głównej. Roosevelt pokonał przyzwoitego Alexa Yakovleva oraz Broka Weavera. W 5 pojedynkach dla organizacji przegrał tylko raz. Wydaje się, że dużo młodszy Roberts będzie zdecydowanym faworytem, ale Miller udowodnił, że jeszcze nie należy stawiać na nim kreski. Prawdopodobnie czeka nas niezła kulanka.

Matt Frevola, który swego czasu poszedł na wojnę z moim człowiekiem Lando Vannatą, zmierzy się z Frankiem Camacho, uwielbiającym absorbować ciosy. Moim zdaniem to kandydat na walkę wieczoru. Ciężko cokolwiek przewidzieć. Może skończyć się różnie. Ze względu na historię Frevoli z jednym z moich idoli, fajnie brzmiące nazwisko i fakt, że ostatnio pokonał Luisa Penę – gościa, za którym nie przepadam, to Mattowi będę kibicował.

27 czerwca Dustin Poirier zmierzy się z Danem Hookerem. Czekają nas fajerwerki w stójce. Dustin dysponuje świetnym boksem i ciężkimi uderzeniami. Posiada świetne, ciasne sierpy i aktywnie pracuje jabem. Będzie to sprawiało mnóstwo problemów Hookerowi, który niechętnie odwołuje się do pracy gardą. Z drugiej strony, to Dan jest obecnie na fali wznoszącej. Jego przebojowe kolana, serce do walki i długie ręce mogą okazać się sporym utrudnieniem dla Poiriera. Więcej na temat tej walki napiszę prawdopodobnie na tydzień przed galą, ponieważ chciałbym podjąć próbę bardziej szczegółowej analizy.

Dwa tygodnie później UFC wreszcie ruszy z Fight Island. Rozpiska jest już gotowa i wygląda przerażająco dobrze. Trzy walki mistrzowskie, Edgar vs Munhoz, Cyril Gane i wiele innych. W linku znajdziecie całość: https://www.sherdog.com/events/UFC-251-Usman-vs-Burns-86573 Nie mogę się doczekać!

Na zakończenie tylko dodam, że pandemia w pewien sposób służy UFC. Po pierwsze, to wiemy – pozostałe sporty albo dopiero ruszają, albo nie, a gale MMA trwają już od dobrego miesiąca. Po drugie – czas od ogłoszenia walk do ich zaistnienia jest krótki, w związku z czym codziennie możemy się spodziewać ogłoszeń nowych potyczek, wszystko ma charakter jeszcze bardziej zagadkowy, a dzięki temu emocje są większe.