Rythm of the fight

Muzyka i sporty walki, przynajmniej w moim postrzeganiu mają ze sobą dużo wspólnego. Pieśni i walki stanowią nieodłączny element duszy człowieka niemal od zawsze. Nieraz jedno z drugim szło ( i idzie ) w parze – podczas przemarszów wojsk grano, a jakże – marsze. Tak samo podczas parad wojskowych. Bokserzy i przedstawiciele innych sportów walki do ringu\klatki wchodzą przy wybranej przez siebie muzyce. Muay thai ( to mniej skomercjalizowane ) i capoeira łączą w sobie taniec i rywalizację sportową.

Najważniejszym elementem łączącym sporty walki i muzykę jest rytm. W muzyce odpowiada on za ,, organizację czasową ” utworu i różnicowanie dźwięków pod względem długości. Myślę, że nie trzeba tego tłumaczyć – każdy intuicyjnie rozumie czym jest rytm. W MMA również dotyczy czasu, jednakże można go interpretować w kilku aspektach. Wszystkie, które przychodzą mi do głowy opierają się na częstotliwości.

Zanim przejdę dalej chcę zaznaczyć, że nie jestem żadnym specjalistą. Wszystko, co tu napiszę wynika tylko i wyłącznie z moich obserwacji, przemyśleń i wiedzy, jaką udało mi się zdobyć słuchając podcastów z trenerami, zawodnikami, dziennikarzami, oglądając walki. Jeśli uznacie, że to pierdoły i fantazje – być może macie rację 🙂

Jako pierwszą weźmy na warsztat częstotliwość występowania określonej kombinacji\uderzenia wyprowadzanego przez zawodnika. Oczywistym jest, że ,, spamowanie ” jednym uderzeniem skutecznie sprawdza się tylko w grach – rzadko się spotyka zawodników, którzy wyprowadzają w ciągu walki np. tylko prawy prosty. W zasadzie chyba nigdy czegoś takiego nie widziałem. Oczywiście w niektórych momentach to się zdarza – kiedy przeciwnik jest naruszony, w przypływie większej ilości adrenaliny fighter się czasem zapomina i rzuca cep za cepem, bo to najmocniejsze uderzenie, jakim dysponuje. Czasem takie a nie inne ustawienie lub bierność jednego z zawodników sprawia, że tylko jeden rodzaj uderzenia jest skuteczny. Tak było np. w walce Tima Boetcha z Yushinem Okamim. Amerykanin ubił Japończyka kilkoma srogimi podbródkowymi w klinczu ( jeden z klasycznych comebacków ).

Zdarzają się zawodnicy ( najczęściej średniego sortu ), którzy upierają się na ustrzelenie rywala konkretnym uderzeniem\kombinacją i co drugi atak ma właśnie tę konkretną formę. Tak jak mówiłem, niezbyt to skuteczne. Po kilku wymianach staje się przewidywalne i może się przerodzić w szansę dla rywala do kontry. Zaprzeczeniem takiego podejścia jest postawa TJ’a Dillashawa. Jego unikalny styl polega na łamaniu rytmu, jak to zgrabnie określił mój idol Bartłomiej Stachura, redaktor (?) lowking.pl . W analizie walki Dillashaw vs Barao sprzed 6 lat, bardzo szczegółowej dodam, zwrócił uwagę na rytm kombinacji wyprowadzanych przez TJ’a. W podanym linku: https://www.lowking.pl/sierpem-40-technika-mma-analiza-tj-dillashaw-vs-renan-barao-ufc/2/ znajdziecie więcej informacji, ja lakonicznie streszczę całą ideę. Dillashaw poruszał się różnym tempem, często zupełnie się zatrzymywał, po czym znów zaczynał swój taniec, czym siał niepewność w głowie rywala odnośniee kierunku, z jakiego nadejdzie atak i jaką będzie miał formę.

Barao przyzwyczajał się do określonego schematu i przygotowywał kontrę, po czym… zaskakiwany był zupełnie innym schematem. Najogólniej mówiąc, właśnie na tym – oszukiwaniu i zaskakiwaniu rywala w opinii wielu trenerów ( np. Duane Ludwig, Firas Zahabi ) opiera się skuteczna walka. Jednocześnie musi być to trudną w realizacji rzeczą, skoro tak wielu zawodników się do niej nie odwołuje.

W kwestii łamania rytmu można stosować podejście jak gdyby opozycyjne względem powyższego, w czym specjalistą swego czasu był Jon Jones. Chodzi tu o ingerencję w rytm przeciwnika. Jon za swoich najlepszych lat potrafił wyprowadzać uderzenia właśnie wtedy, gdy przeciwnik łapał swój rytm i szykował się do szarży. W tym momencie traktowany był najczęściej kopnięciem ( większa siła rażenia – Jones nie musiał skracać dzięki temu dystansu), to na kolano, to na korpus, to wreszcie na głowę. W ten sposób Jones paraliżował rywali, uniemożliwiając im skuteczną walkę. Oczywiście nie wyglądało to tak, że Jon przez cały pojedynek walczył TYLKO w ten sposób, ale bywało wiele takich faz w trakcie jego potyczkek.

Innym przejawem rytmu w walce jest sposób poruszania się zawodników. Dotyczy to zwłaszcza fighterów mobilnych, czyli ,, tancerzy „, poruszających się bardzo często do boków. Jako przykłady możemy wziąć wyżej wspomnianego TJ’a, Dominicka Cruza, który jest chyba najbardziej charakterystyczny w tej kwestii, Lando Vannatę, Kjioji’ego Horiguchi’ego ( karateka ). Rytmiczne poruszanie się ułatwia wyprowadzanie ataków. Po pierwsze dlatego, że będąc cały czas ,, w locie ” łatwiej jest nabrać impetu. Po drugie – taka szarża jest trudniejsza do przewidzenia. Przeciwnik zawsze ma co najmniej dwie możliwości do rozważenia – poruszysz się do boku, czy ruszysz z atakiem? Utrudnia to rozczytanie intencji rywala. Dodatkowo, ucieczka przed ewentualną kontrą też wydaje się łatwiejsza. Wadami są: konieczność zużycia większej ilości energii na ,, hasanie ” oraz mniejsza siła uderzeń – wszak stojąc twardo na ziemi można wygenerować większą moc.

W rytmie poruszania się bardzo ważna jest płynność wynikająca z odpowiedniego napięcia mięśni. Wielu zawodnikom jej brakuje, co negatywnie wpływa na efektywność ruchu. Bardzo luźno na nogach poruszają się np. wyżej wspomniany Lando, czy Rafael Dos Anjos. Ci dwaj zawodnicy są bardzo podatni na low – kicki. Można więc wywnioskować, że ,, hasają ” zbyt luźno. Do przykładów zbyt sztywnego poruszania się zaliczyłbym Michaela Johnsona. Co prawda jego movement jest często skuteczny, jednakże mógłby zaoszczędzić sporo energii, gdyby popracował nad tym elementem. Jego ruchy są bardziej eksplozywne, szarpane, zaś ubywa im na płynności. Podobnie sprawa wygląda w wypadku Mirsada Bektica. Wzorami idealnego poruszania się w mojej opinii są Conor Mcgregor, Alexander Gustafsson, Stephen Thomson. Wydaje się, że stopień rozluźnienia u tych panów jest idealny.

Ostatnim jak na razie przejawem rytmu w walce jest szybkość wyprowadzanych uderzeń. W tym wypadku możemy wyróżnić dwa tempa, na które fachowej nazwy niestety nie znam, ale na pewno zrozumiecie 🙂 Jedno to pyk-pyk-pyk, a drugie to pykpykpyk. To pierwsze zauważyć można u większości zawodników. Wydaje się być naturalne. Zawodnik po prostu płynnie przechodzi od jednego uderzenia do drugiego. Przykład numer dwa zdarza się dużo rzadziej. Charakteryzuje się tym, że ciosy są szybsze, ale jednocześnie zawodnik nie do końca ,, wkręca ” biodra, przez co uderzenia tracą na mocy. Świetnym przykładem tego drugiego podejścia jest Jorge Masvidal. Doskonale widać tempo ,, pykpykpyk ” w jego walce z Donaldem Cerrone.

Z grubsza to tyle w kwestii rytmu w MMA. Mogłem oczywiście przytoczyć więcej przykładów do poszczególnych kategorii, jednakże chwilowo nie dysponuję subskrypcją fightpassa, przez co mam ograniczony dostęp do walk. Jeśli chodzi o samą muzykę, na pewno kiedyś napiszę coś na temat piosenek wejściowych zawodników. W tej materii jest i intensywnie i śmiesznie. Tak jak wspomniałem, nie jestem żadnym ekspertem, a jedynie fanatykiem 🙂 Za tydzień The Last Stylebender walczy z Yoelem Romero – zawodnikiem najbardziej przerażającym i jednocześnie o najlepszej budowie w historii MMA. Pewnie skrobnę coś o samej walce bądź o całej gali.

Pozdrówki!