Teraz Janek!

Ten obrazek przedstawia Janka czekającego na pojedynek z Jonem Jonesem o pas mistrzowski wagi półciężkiej UFC. Jeden z ostatnich kroków do spełnienia wielkiego marzenia nie tylko Błachowicza, ale też naszego, w sobotni wieczór (w USA, a u nas w niedzielny poranek) został przez Polaka postawiony.

Najlepszy z możliwych scenariuszy na nasze szczęście się spełnił. Prawie najlepszy, bo wymarzony to oczywiście nokaut pierwszym ciosem 🙂 W każdym razie, Janek w trzy i pół minuty rozprawił się z Andersonem, fundując mu niezbyt przyjemną drzemkę. Czy sam przebieg walki odpowiedział nam na najważniejsze pytania nurtujące nas przed sobotnim wieczorem? Nie do końca. Nadal nie wiemy, czy Janek wytrzymałby pięć rund w tempie, jakie zazwyczaj narzuca Anderson. Dzięki bogu nie musimy się dowiadywać i nie mamy nic przeciwko temu, by takiego stanu rzeczy nie zmieniać. Nokauty w pierwszych rundach mnie i innym prawdopodobnie również odpowiadają. Czy Janek ma lepszego jaba od Andersona? Tak. Co prawda statystyki pojedynku mówią, że Corey trafił tylko dwoma ciosami mniej niż Janek – według statystyk na oficjalnej stronie UFC było 11 – 13 dla Polaka – jednakże w kwestii właśnie jaba to Błachowicz przeważał. Na uwagę zasługuje również fakt, że Anderson w ciągu tych niecałych czterech minut nie zdołał przygotować żadnego obalenia. Spróbował dwa razy. Za pierwszym razem rzucił się błędnie określając dystans i nie maskując próby sprowadzenia ciosami, co pozwoliło Błachowiczowi szybko złapać podchwyty, zaś za drugim – Janek w porę zwiększył dystans cofając się i do tego zdzielił Coreya lewym sierpowym.

Zwycięstwo przez nokaut zawsze smakuje dobrze. Jeszcze lepiej, kiedy osoba leżąca na deskach zdążyła zajść komuś za skórę. O ile ze strony Błachowicza nie wyczuwano niechęci wobec Andersona, w przypadku Jona było nieco inaczej. Niezbyt pochlebne komentarze ze strony Coreya w kierunku Jonesa znalazły swoje odzwierciedlenie w reakcji tego drugiego na zakończenie walki. Jon świętował razem z Jankiem, zachęcając kibiców do większego dopingu dla Polaka. Panowie wdali się w krótką pogawędkę. Janek z tego co zrozumiałem, krzyczał coś w stylu ,,Promise me” albo ,,You promised me”, zaś Bones szczerzył się od ucha do ucha, ciesząc się nawet bardziej niż Polak. Równie epicki był obrazek tuż przed pogawędką dżentelmenów. Janek ,,wychodzący” dopiero z bitewnego amoku, kroczący w stronę Jona z wycelowanym w niego palcem na pewno będzie jeszcze często przez nas widywany.

Reakcja internautów była bardzo podobna do tej Jonesa. Choć aż takiej euforii nie stwierdzono wydaje się, że większość się bardziej cieszyła z porażki Andersona niż ze zwycięstwa Polaka. Pojawiły się też zabawne komentarze, typu ,,Błachowicz (wins) by legenary polish power”. Janek nie jest jeszcze gwiazdą w USA i jego rozpoznawalność nie powala. Świadczyć może o tym fakt, że przed samą walką zdecydowanie więcej mówiło się tam o Andersonie, który m. in. przez Joe Rogana ( jego podcasty są najpopularniejszymi na świecie ) uznawany był za czarnego konia w rozgrywce mistrzowskiej. W jego rozmowach na temat sytuacji w wadze półciężkiej Janek pojawiał się tylko i wyłącznie jako przeciwnik Coreya. Od sobotniej nocy prawdopodobnie się to zmieni 🙂

Tym, co nas teraz prawdopodobnie czeka w związku z Jankiem, jest walka o pas. Sam Jon wyraził ma optymistyczny stosunek do potencjalnego starcia z Błachowiczem, podobnie jak większość internautów. Nie wydaje się, by cokolwiek stało na przeszkodzie w organizacji tej walki. Dominick Reyes – jedyny konkurent Janka o względy Jona – dochodzi teraz do siebie po walce sprzed tygodnia i nie wiadomo kiedy dokładnie będzie gotowy do następnego pojedynku. I próżno szukać innych kandydatów. Pierwszorundowym i pierwszorzędnym nokautem ( który zaowocował również nagrodą w postaci bonusowych 50 tys. $ za występ wieczoru ) Janek wywalczył sobie pierwszeństwo do pojedynku z Jonem. Koniec i kropka.

Jeszcze nie koniec i nie kropka. Słowem zakończenia wspomnę o paru innych uczestnikach tej gali. Jim Miller i Scott Holtzman stoczyli świetny pojedynek. Choć Miller nie odpuszczał do końca, Holtzman wygrał jednogłośną decyzją sędziów. Nie lubię się chwalić, ale przed galą mówiłem, że to walka godna większej uwagi. Jim to weteran, który w tabeli rekordów idzie łeb w łeb z Cowboyem Cerrone i walki z jego udziałem zawsze są ekscytujące. Lando Vannata wygrał starcie z Yancy Medeirosem. Wspominam o nim, bo to człowiek o umiejętnościach godnych showmana. I mimo, że po świetnym ( choć przegranym ) debiucie w UFC możemy się czuć nieco rozczarowani jego dalszymi wynikami, walki z jego udziałem, podobnie jak w wypadku Millera zawsze są urozmaiceniem gali.

W najbliższym czasie praktycznie co tydzień będziemy mieli możliwość oglądania UFC. Życie jest piękne 🙂 Do następnego!